Bi­zim döv­rün ən gör­kəm­li alim­lə­rin­dən bi­ri Al­bert Eyn­şteyn, ey­ni za­man­da, din­dar idi. O, təs­diq edir­di ki, elm din­dən ay­rı in­ki­şaf edə bil­məz. Bu söz­lər ona məx­sus­dur: "Mən də­rin ina­ma ma­lik ol­ma­yan əsl alim tə­səv­vür edə bil­mə­rəm. Bu­nu be­lə ifa­də et­mək də olar: dinsiz elm topaldır”. Al­bert Eyn­şteyn gü­man edir­di ki, kai­nat­da­kı mö­cü­zə­vi ni­zam tə­sa­dü­fən əmə­lə gə­lə bil­məz və bi­zi əha­tə edən dün­ya­nı yük­sək zə­ka­ya ma­lik olan Ya­ra­dan xəlq edib. Eyn­şteyn bə­yan edir­di ki, tə­biə­ti öy­rə­nən hər kə­sin için­də mü­əy­yən di­ni ita­ət­kar­lıq his­si do­ğul­ma­lı­dır". O, həm­çi­nin de­yir­di: "Elm­lə cid­di məş­ğul olan hər kəs əmin olur ki, tə­biə­tin qa­nun­la­rın­da mü­əy­yən ruh var və bu ruh in­san­dan yük­sək­dir. Bu sə­bəb­lə elm­lə məş­ğul ol­maq in­sa­nı di­nə gə­ti­rir". Al­bert Eyn­ştey­nin el­mə bu mü­na­si­bə­ti onun növ­bə­ti söz­lə­rin­dən də aş­kar edi­lir: "Di­n hissi nə vaxt itsə, elm il­ham­ı olmayan eks­pe­ri­ment­lə­rə çev­ri­lir".